یک روز پس از آنکه پاسدار احمد وحیدی، وزیر کشور دولت رئیسی بار دیگر طرح تقسیم استان سیستان و بلوچستان را پیشکشید، این طرح در دستور کار مجلس قرار گرفت؛ طرحی که پیشتر مردم این استان با آن مخالفت کردند. با این حال به گفته امام جمعه زابل: «کنترل امنیتی چهار استان، راحتتر از یک استان وسیع است.»
سایت عصر ایران در این باره نوشت: تقسیم استان نه تنها نگرانیهای امنیتی را برطرف نمیکند، بلکه حتی ممکن است زیرساختهای یک امنیت پایدار و مردم محور را که مبتنی بر خواستههای مردمی، اعتماد اجتماعی، کاهش نابرابریهای اجتماعی و رفع دغدغههای قومی و مذهبی هستند، دچار چالش جدی کند.
تقسیم استان حتی نمیتواند راهبردی برای توسعه باشد، لکن میتوان از آن به عنوان یکی از ابزارهای توسعه استفاده کرد؛ اما متاسفانه این طرح مبتنی بر هیچ برنامه مشخص توسعهای و مصوبی نیست و حتی نقشه راه مشخصی برای کمک به توسعه ندارد. توسعه پایدار نیز ضرورتا باید مردممحور باشد، و چنین طرحی با توجه به نادیده گرفتن خواست و نظر اکثریت مردم استان نمیتواند کمکی به توسعه پایدار منطقه کند.
یکی از موانع توسعه استان سیستان و بلوچستان را میتوان ضعف جایگاه، قدرت پیگیری و چانهزنی آن در مرکز کشور دانست. از این منظر، اجرای چنین طرحی منجر به ایجاد چند استان ضعیفتر به جای یک استان ضعیف خواهد شد. چنین طرحی بنابراین بیش از پیش موجب حجیمتر شدن ساختارهای دولتی (کار و پستتراشی و نه اشتغالزایی) خواهد شد که خود از عوامل اصلی ناکارآمدی و کاهش بهرهوری این نهادها و در نتیجه مانعی برای توسعه در کشور محسوب میشود. همین امر نیز سبب خواهد شد اگر افزایش اندکی در اعتبارات این مناطق ایجاد شود، قبل از توسعه و عمران، توسط این ساختارها به مصرف جاری برسد.
برخی تجارب دردناک مرتبط با استان که اذهان بسیاری را میآزارد و مخالفتها با چنین طرحهایی را بیشتر میکند، الحاق بخشهایی از بلوچستان به استانهای کرمان و هرمزگان است که نتیجه آن نه تنها توسعه نبوده است، بلکه علاوه بر تضعیف یا از دست رفتن هویت فرهنگی و پیوندهای اجتماعیشان، چیزی جز فقر گسترده نصیب آنها نکرده است.
تجارب جهانی و به ویژه کشورهای توسعه یافته هم نشان میدهد که تقسیمات کشوری آنها در سطح ایالتها و استانها تغییرات چندانی نداشته و اگر هم در دو دهه اخیر در برخی کشورها (همانند کشورهای فرانسه و روسیه) تغییراتی وجود داشته در راستای ادغام بوده است و نه تفکیک. علاوه بر این، به ندرت میتوان کشورهایی را پیدا کرد که با هدف توسعه، استانها و ایالتهای خود را بیشتر کرده باشند.