رواج یک دروغ بزرگ تاریخی در حق فردوسی

برای ویرایش شاهنامه فردوسی شما باید به چند مورد اشراف داشته باشید. مثلایکی از مهم ترین این سنجه ها، دانستن زبان اوستایی است تا به واسطه آن بتوانید موضوعات ناشناخته شاهنامه را بررسی کنید. از طرف دیگر چون شاهنامه از زبان پهلوی به فارسی برگردانده شده شرط دوم، دانستن زبان پهلوی است تا بتوان بسیاری از ناهمواری ها و نابسامانی هایی را که در شاهنامه امروز وجود دارد رفع کرد. سنجه دیگر دانستن راز و رمزهای نهفته در سروده و شعر فارسی است که دانستن این مساله پژوهشگر را بسیار یاری می کند تا اشعاری را که برای فردوسی نیست یا بیت هایی که در طول این هزار سال دستکاری شده، بشناسد. دانستن دانش اخترماری (نجوم) دیگر شرطی است که ویرایشگر شاهنامه باید داشته باشد، چون در بسیاری از صفحات شاهنامه از حرکت ستارگان و اخترماری یاد شده و دانستن این دانش در حد لازم کمک می کند تا شما بفهمید فلان سخن در شاهنامه آیا با دانش اخترماری مطابقت دارد ؟ اگر دارد متعلق به شاهنامه است و اگر نه، جزو اضافات شاهنامه به شمار می رود.

شناختن آیین رزم و سپه کشی و سپه داری از دیگر مسائلی است که باید ویرایشگر شاهنامه با آن آشنا باشد. جدای از این دانستن و داشتن آگاهی کامل به کیش های ایران باستان دیگر نکته ای است که باید در نظر گرفت. معمولاوقتی صحبت از کیش های ایران باستان می شود خیلی ها گمان می کنند منظور کیش زردشتی است در صورتی که در ایران باستان کیش های متعددی رواج داشته است.

می توانید در این زمینه مثالی بزنید؟

بله. به عنوان مثال به این بیت که در شاهنامه آمده دقت کنید: <جهان و مکان و زمان آفرید/ توانایی و ناتوان آفرید.> این بیت فقط از نظر دستور زبان فارسی چندین ایراد دارد. اولاکه از نظر دستور زبان فارسی بعد از توانایی باید از واژه ناتوانی صحبت کرد نه ناتوان. از طرف دیگر جهان و مکان هر دو یک معنا را دارند و یکی هستند و از خداوند سخن، فردوسی بعید است که یک مفهوم را در یک بیت دوبار تکرار کند. سوم اینکه جمله زمان آفرید با اندیشه های زردشتی کاملامغایر است. در اندیشه زردشتی زمان خود آفریده است. یعنی آسمان و اجرام و ستارگان توسط خداوند آفریده شده و از حرکت هر کدام آنها یک زمانی پدید می آید. در سروش باژ نماز زردشتی مرتب تکرار می شود: <زروانه هاکرنه یزمئیده> و در بخش دوم می آید: <زروانه، درغو خو زاته یزمئیده.> یعنی زروان بی کران را می ستاییم، زروان (دیرکهن خود آفریده) را می ستاییم، پس زمان خود آفریده نمی تواند دوباره آفریده شود. باز در اندیشه زردشتی خداوند سرآغاز همه نیکی ها و خوبی ها و توانایی ها است. در اوستا آمده است اهورایی مزدایی ویسپا وهو چینه می . یعنی اهورا مزدا سرآغاز همه پیدایش نیکی ها است. پس ناتوانی نمی تواند آفریده اهورامزدا باشد و شما می بینید که در این یک بیت پنج گزینه و سنجه وجود دارد که این بیت را از شاهنامه کنار می گذارد.

از نظر شما چه کسانی این تصرفات را در شاهنامه روا داشته اند؟