من یک انقلابی هستم، شما چطور؟
چه شد که واژه انقلاب از زبان اپوزیسیون جمهوری اسلامی بیرون نمی آید، مگر ما خواهان یک انقلاب و براندازی جمهوری اسلامی نیستیم؟
مگر جز این نیست که باید یک انقلابی بود، منش و زندگی انقلابی داشت، جان و مال را در راه انقلاب نوین قربانی کرد تا مرگ و نابودی جمهوری اسلامی فرا رسد؟
من بر این باورم که فقط و فقط یک انقلاب ایرانی میتواند جمهوری اسلامی را به زیر بکشد.
پس چرا از واژه انقلاب میترسیم؟
مگر نمی دانیم که سال ۵۷ یک انقلاب نبود بلکه یک ضد انقلاب بود؟
مگر نمی دانیم که انقلاب راستین انقلاب مشروطه بود؟
مگر نمی دانیم رضا شاه بزرگ یک انقلابی راستین بود که کشور را از خواب ۱۴۰۰ ساله بیدار کرد؟
انقلاب رضا شاهی تداوم خواسته های انقلاب مشروطه بود، انقلابی که دم گرم زندگی را، فریاد ایران پرستی و دگرگونی را بر درفش کاویان خود نشان داشت.
آری آن انقلاب زنده کرد ایرانی را که در پوسیدگی های قبرستان اسلام قجری مرگ را مجنون بود.
آری انقلاب و تاریخ انقلاب های راستین را اگر م یدانستیم، هرگز به فاجعه ۱۳۵۷ انقلاب نمی گفتیم.
۱۳۵۷ یک ضد انقلاب بود. ضد انقلاب نوادگان شیخ فضل ا نوری. چه کیانوری، چه خمینی، اینها ضد انقلابیون بودند نه انقلابی.
انقلابی آن امیر کبیر بود که استعمار گران انگلیس و مغول های قجری خونش را در فین کاشان به جرم میهن پرستی ریختند.
انقلابی آن ستار خان بود که زیر پرچم بیگانه نرفت.
انقلابی آن صور اسرافیل بود که تا لحظه آخرش در باغ شاه، سلطان قجری هرگز خم شدن گردنش را در برابر ستم ندید.
۱۳۵۷ یک ضد انقلاب بود، ضد انقلابی که خان زاد ه های جبهه ملی، سلطان زادگان قجری و آخوند ها بر ضد انقلاب سپید شاه و مردم به پا کردند.
آیا بدون انقلاب فرهنگی رنسانس، بدون انقلاب روشنگری، بدون انقلاب فرانسه و آیا بدون انقلاب صنعتی ما امروز اروپائی آزاد و پیشرفته داشتیم؟
آیا بدون انقلاب های آن پدر و پسر پهلوی امروز ما ایرانی داشتیم؟
پس بیایید باز انقلابی باشیم، امیر کبیر، ستار خان و صور اسرافیل باشیم. بیایید پهلوی باشیم.
عشق آرش در کمان گذاریم، خشم نادر را شمشیر خود کنیم و ۳۳ سال ننگ جمهوری اسلامی را به گورستان تاریخ افکنیم.
آری باید انقلابی بود تا انقلاب کرد.
مهر ماه ۲۵۷۱
خسرو فْرَوَهَر
استفاده از این نوشته فقط با ذکر نام نویسنده مجاز می باشد.