پس از فاجعه ۲۲ بهمن ۲۵۳۷ – ۱۳۵۷ تازی پرستی- تا کنون شاهد مرگ میلیونها انسان بیگناه در سوریه, عراق, افغانستان, یمن, ایران در جنگ ایران وعراق, جنگهای امریکا درافغانستان و عراق, ظهور طالبان, القاعده و داعش بوده ایم.
دروغ ۲۸ امرداد که ریشه در عدم احساس مسئولیت یک شاهزاده قاجار به نام مصدق در اعتراف به اشتباهات و ناتوانی اش در مدیریت داشت, جرقه ای بود که ایران را که هنوز گرفتار ضعف های اجتماعی – اخلاقی دوران صفوی و به ویژه قجری بود را به آتش کشید. قدرت گیری خمینی در افتضاح ۵۷ بدون دروغ ۲۸ امرداد امکان پذیر نبود.
آن هزارفامیل قجری که در تمام ارکان سیاسی, اقتصادی, مذهبی ایران ویروس وار رخنه کرده بودند و خواسته یا نا خواسته سلمان فارسی های خمینی شدند, همان پاشنه آشیل جامعه ما بودند .
مافیای هزار فامیلی که سیاست بازی را از دربار قاجار آموخته بود و استادان سیاسی اش فرمانفرما ها و میرزا اقا خان نوری ها بودند, دزدی و فساد را از کامران میرزا ها به ارث برده بود, بدخویی و تکبر را امین السلطان وار, خرافاتی بودن و ابتذال را حاجی واشینگتون وار نگاهبان بود, آیا پیشوا و مراد سیاسی اش کسی جز مصدق میتوانست باشد؟!! آیا این راه جز خمینی پایان دیگری میتوانست داشته باشد !؟
پهلوی ها از روز اول بازی را باخته بودند. اینکه ۶ دهه در قدرت ماندند و توانستند در کشوری که تحمل امیر کبیر را ۲ سال بیشتر نداشت, منشا خیر شوند, خود یک معجزه است. پایداری آنها نشان از عشق آنان به میهن و تدبیر و کفایت آنان دارد.
نسل شوم ۵۷ و عربده زنان آنان در رسانه های برون مرز دروغ گویان مرگ آفرینی هستند که در ظاهر دوست, آصف الدوله های امروز ما هستند. شاید تعجب کنید اگر بدانید که بسیاری از همین آقایان از خاندان های همان آصف الدوله ها و میرزا آقا خان نوری ها هستند! برای مثال نگاهی کنید به خاندان مستوفیان آشتیانی و میوه های شوم ان از قبیل دفتری ها , مصدق ها, وثوق و قوام ها و و یا فرزندان و نوادگان مجدالملک سینکی ها و امینی ها که دایی بزرگشان همان میرزا آقا خان نوری است که روزی ناصر الدین شاه بر وی فریاد زد, اقا تو صدراعظم من هستی یا انگلیس!؟ آیا فراموش کرده ایم خاندان های میرزاخانیان،میرزائی ها ومشیری ها را که همانا فرزندان میرزا ابوالحسن خان شیرازی امضاء کننده قرارداد ترکمانچای هستند ! حافظه سیاسی ما کجاست؟ بردگی و بندگی تا کی؟
هم میهنان من, ما ایرانیان سده هاست که بردگان قزلباشان صفوی و جلادان قاجاری بوده و هستیم. آیا حد اقل غیرت ان را داریم که دیگر پا منبری آنها نباشیم؟ تا زمانی که شمشیر داموکلس این هزار فامیل و سربازان آنها بر سر میهن ما ایران است, نه فقط میهنمان بلکه خاورمیانه امیدی به نجات نخواهد داشت.
با مهر,
امرداد ماه ۲۵۷۵, خسرو فروهر