نادره افشاری رفت، چه زود رفت.

نادره افشاری رفت، چه زود رفت.  

خوبان میروند، یاران میروند، پس چرا من هستم؟ آیا من لایق رفتن نیستم؟ نزدیکی‌ مرا آرزو است، دوری‌ها را بیزارم.

خاطره‌ها زیبا هستند، ولی‌ نزدیکی‌‌ها زیبا تر.

گویند، می‌اندیشم پس هستم. نادره افشاری نه فقط چون می‌اندیشید با ما بود، بلکه چون شهامت بیان اندیشه‌هایش را داشت.

اگر می‌اندیشی آن را بیان کن. اگر عاشقی، عشقت را نشان بده، اگر در فکر رزمی، برزم. اگر زنده‌ای، زنده باش. با دوستانت باش، نه فقط در فکر و خیال. اگر آزادی را میخواهی‌، آزاد باش.

چه فایده فقط در ذهن و خیال بودن، چه فایده فقط خاطره بودن. آری از دوری بیزارم، دروغی بیش نیست.

زندگی‌ افرینش است، مرگ نیستی‌. نادره افشاری آفریننده بود، او‌ اندیشه میافرید، جای او‌ در دوری‌ها نبود.

چرا آنها که از نزدیکی‌‌ها میترسند نمی‌روند. چرا آنها که فقط می‌گویند ولی‌ زندگی‌ نمیکنند، نمی‌روند.

باز دوستی‌ رفت، همه می‌گویند یادش خواهد بود.‌ای کاش یادش نبود ولی‌ خودش بود.

خسرو فروهر

آبان ۲۵۷۱