آساره کیانی در یادداشتی در روزنامه نوآوران نوشت: «در تهران، خانوادههایی هستند که در توالتهای عمومی، شب را صبح میکنند و شما صبح زود، پیش از آنکه این اماکن شهری بد بو، درهایش را به روی مردم شهر باز کند، زنانی را خواهید دید که گوشه چادر خود را به دندان گرفتهاند و با یک دست اسباب و پتو و و با دست دیگر، کودکان خوابآلودهشان را بیرون میکشند و بعد از دروازههای توالت به شهر پرتاب میشوند؛ میروند تا شبی دیگر باز شانس خود را پیش دربان توالت امتحان کنند و اگر نگذاشت، بوی تعفن این توالت را به یک توالت دیگر در یک جای دیگر شهر ببرند. داستان ادامهداری که بیشتر مورد توجه رسانههای خارجی قرار گرفت از آدمهایی شروع شد که شبهای سرد تهران، در گورهای پیشساخته میخوابیدند؛ مردم شهر فضای مجازی، عکس چشمهای وحشتزدهای را برای هم رد و بدل میکردند که از گور بیرونآمده بودند؛ حاصل توجه هنرمندان است و رییس دولت، او هم آه و فغان و آقای شهردار، از آن طرف، لیچار و کنایه که «تو مگر کجا بودی که ندیده بودی مردم شهر توی گور میخوابند!»
