در دورانی زندگی میکنیم که نقش رهبری در پارلمانهای بریتانیا، اسکاتلند و ایرلند را سیاستمدارانی از جنوب آسیا برعهده گرفتهاند. پیروزی یوسف که در بریتانیا بهدنیا آمده و رگ و ریشه خانوادگیاش به پاکستان برمیگردد، جدیدترین اتفاقی است که نشان میدهد زمانه چقدر تغییر کرده است. در آن سوی دریای ایرلند، لیو وردکار، نخستوزیری جمهوری ایرلند را برعهده دارد که پدرش یک پزشک هندیالاصل است و حالا یوسف ۳۷ساله در کنار ریشی سوناک، نخستوزیر هندیتبار بریتانیا قرار گرفته که اکتبر گذشته به این سمت رسیده بود.
به گزارش هم میهن؛ پدر و مادر سوناک در دهه ۱۹۶۰ از شرق آفریقا به بریتانیا مهاجرت کردند. حمزه یوسف در سال ۲۰۱۶ در حالی مقابل نمایندگان پارلمان اسکاتلند سوگند وفاداری یاد میکرد که شروانی طلادوزیشده (کت بلند هندی دکمهدار) و دامن اسکاتلندی به تن داشت و به زبان اردو تکرار میکرد: «من، حمزه یوسف، با صداقت و قلبی پاک سوگند یاد میکنم که همیشه به اعلیحضرت، ملکه الیزابت وفاداری واقعی داشته باشم، باشد که خداوند کمکم کند.»
موفقیت دیاسپورای جنوب آسیا
پیروزی حمزه یوسف در پاکستان به سرخط خبرها تبدیل شد و این لحظه تاریخی در شبکههای اجتماعی بسیار مورد توجه قرار گرفت. آن هم درست زمانی که اکثر جمعیت ۲۷۰میلیونی مسلمان جهان ماه رمضان را جشن میگیرند. نور احمد از سازمان مردمنهاد «بایگانی شهروندان پاکستان» که به حفاظت از آثار تاریخی و فرهنگی اختصاص دارد، سیر تحولات زندگی یوسف را ماجرای یک پاکستانی توصیف میکند که تکاندهنده و الهامبخش است؛ داستانی که بسیار مورد ستایش قرار خواهد گرفت. احمد به سیانان میگوید: «انتصاب حمزه یوسف بخشی از جنبش گستردهتری است که در جهان درحال شکلگیری است و پیشتر فقط به طورغیررسمی شناخته میشد؛ اعضای دیاسپورای پاکستانی نقش حیاتی را در تاریخ جهانی بازی کردهاند.»
مثلا زمانی که ریشی سوناک به نخستوزیری بریتانیا رسید، خیلی از ملتهای آسیای جنوبی به سرعت به او تبریک گفتند، حتی برخی از رسانهها او را متعلق به خودشان میدانستند. طبق آمارهای دولتی، کمی کمتر از ۱۰درصد از جمعیت بریتانیا اهل جنوب آسیا هستند. انوار سرور، رهبر حزب اصلی مخالفان اسکاتلند نیز فرزند مهاجران پاکستانیتبار است. سو-الن کاسیانا (سوئلا) براورمن، وزیر کشور بریتانیا رگ و ریشه هندی دارد و صادقخان، شهردار لندن نیز در خانواده مهاجران پاکستانی از طبقه کارگر بهدنیا آمده است.
شبهقاره هند در آگوست ۱۹۴۷ از امپراطوری بریتانیا استقلال پیدا کرد و این جدایی خونین کلونی پیشین را در امتداد خطوط باورهای مذهبی تقسیمبندی کرد؛ مسلمانها به پاکستان تازه شکلگرفته فرستاده شدند و هندوها و سیکها به هندوستان تازهاستقلال پیدا کرده. به گفته محققان نزدیک به ۱۵ میلیون نفر آواره شدند و بین ۵۰۰هزار و ۲ میلیون نفر در این جدایی جان خود را از دست دادند.
