روز نهم مرداد سال ۱۲۸۸ شیخ فضل‌الله نوری به‌جرم صدور فتواهای متعدد در کشتار و شکنجه و مثله‌کردن مشروطه‌خواهان، اعدام شد.
شیخ فضل‌الله نوری در دوران استبداد صغیر و پس‌از به‌توپ بستن اولین مجلس مشروطه به‌همدستی ننگینی با محمدعلی‌شاه، شاه مستبد قاجار پرداخت و در بسیج دستجات چماقدار برای سرکوب آزادیخواهان و مشروطه‌طلبان، جنایات وحشیانه زیادی را مرتکب شد.
شیخ فضل‌الله نوری تمامی جنایات خود را تحت عنوان مشروعه و با توجیه استبداد زیر پرده دین انجام می‌داد.
به‌دنبال فتح تهران توسط مشروطه‌خواهان، شیخ فضل‌الله نوری که توسط عالیترین مراجع تقلید آن‌زمان نیز به‌فساد و مفسده‌برانگیزی در میان مردم و سوء‌استفاده از اسلام متهم شده بود، توسط دادگاه انقلابیون مشروطه به‌اعدام محکوم شد.
وی در میدان توپخانه تهران و در میان شادمانی مردم به‌دار آویخته شد.
شیخ فضل‌الله نوری، ضدیت شدیدی با مجلس شورایی که برآمده از نمایندگان مردم باشد، داشت و ورد کلامش ”العوام اضل من الانعام“ بود، یعنی ”مردم عامی، گمراه‌تر از حیوانات هستند“.
شیخ فضل‌الله نوری پیشوای تاریخی خمینی بود. خمینی نیز مردم را در حکم ”صغار“ یعنی کودکان نابالغ می‌دانست که نیاز به ولی‌فقیهی مثل او دارند.
