این بار دیگر نه گزینشی در کار بود و نه سختگیری. استادیوم رضازاده در اردبیل، جایی بود که درهایش به روی همه بانوان ایرانی گشوده شد، نهفقط برای خانواده ورزشکاران و ورزشیها!
روزنامه شرق در ادامه نوشت: حضور پرشورتر از آن بود که خود دختران و زنان هم فکرش را بکنند. اختصاص هزارو ۵٠٠ صندلی از کل ظرفیت این استادیوم ششهزارنفری به بانوان، همه آنها را هم غافلگیر کرده بود.
آن هم در شرایطی که تا همین دو ماه پیش در جریان رقابتهای لیگ جهانی ٢٠١٧ والیبال، ممنوعیت ورود زنان تماشاگر به استادیوم ١٢هزارنفری آزادی پابرجا بود و سهم آنها از این استادیوم باعظمت تنها ٣٠٠ صندلی بود، آن هم برای افرادی مشخص. حالا ظرفیت تماشاگران زن از حدود سه درصد به ٢۵ درصد سالن رسیده است.
این مسابقات با قهرمانی مقتدرانه ایران و صعود به رقابتهای جهانی همراه شد اما آنچه بیش از نتایج ایران خبرساز شد، حضور پررنگ تماشاگران زن بود. به نظر میرسد میزبانی اردبیلیها از مسابقات والیبال انتخابی قهرمانی جهان طور دیگری بود. به شکلی که حتی باید مسئولان فدراسیون والیبال در پایتخت از برگزارکنندگان این رقابتها درس بگیرند.
اما سؤال اینجاست آیا تابوی حضور زنان تماشاگر در مسابقات این رشته برای همیشه شکسته خواهد شد؟ نکند این حضور هزارو۵٠٠نفری مقطعی و تنها مختص به خانمهای اردبیلی باشد؟ آیا ازمیانبرداشتن نگاه تکجنسیتی در سالنهای والیبال که فدراسیون جهانی والیبال، مخالف سرسخت آن است، به شهرهای دیگر کشور بهویژه پایتخت هم خواهد رسید؟
مدیریت ورزش در ایران به خوبی میداند ادامه روند عدم حضور بانوان در ورزشگاهها در آیندهای نهچندان دور ورزش کشور را با بحرانهای بزرگ از طرف نهادهای بینالمللی مواجه خواهد کرد؛ همانطور که سال گذشته فدراسیون جهانی والیبال، والیبال ایران را در صورت عملینشدن این موضوع به محرومیت از رقابتهای لیگ جهانی تهدید کرد. ضمن اینکه نباید فراموش کرد فشارهای داخلی از سوی بانوان ایرانی که نیمی از جامعه را تشکیل میدهند، در اعتراض به این ممنوعیت نسبت به سالهای گذشته هم زیادتر شده است و نباید این مطالبه را که جزء حقوق مدنی آنهاست، بدون جواب گذاشت.