بیست و چهار ساعت پس از ویران شدن ساختمان پلاسکو تهران، جستجو برای یافتن بازماندگان احتمالی این حادثه و بیرون آوردن آنها از زیر آوار ادامه دارد. برغم ادعاهای ضد و نقیض مقامات و منابع جمهوری اسلامی، هنوز علت آتش سوزی و فروپاشی این ساختمان قدیمی تهران اعلام نشده و آمار دقیق کشته شدگان و مصدومان نیز منتشر نشده است.
مدیر خدمات امدادی تهران می گوید که هنوز آمار روشنی در مورد شمار افرادی که زیر آوار مدفون شده اند در دست نیست. مدیر ستاد بحران کشور نیز با اشاره به اینکه با روند موجود بعید به نظر میرسد؛ کسی در زیرآوار زنده باشد، گفت: امیدواریم اجساد این افراد را بتوانیم سالمتر از زیر آوار خارج کنیم.
با این حال، سخنگوی اورژانس می گوید که اکنون خطر ریزش ساختمان های اطراف ساختمان پلاسکو را نیز تهدید می کند.
خطر فرو ریختن پاساژ کویتی ها
سخنگوی ستاد بحران پلاسکو، گفت: خطر فرو ریختن پاساژ کویتی ها که در مجاورت ساختمان پلاسکو قرار دارد جدی شد.
وی افزود : در پی آتش سوزی گسترده در ساختمان پاسکو و در پی آن ریزش این ساختمان، وضعیت پاساژ کویتی ها که در مجاورت این ساختمان واقع شده نیز در شرایط بحرانی قرار گرفته است. در حال حاضر میزان ترک های دیوار پاساژ کویتی ها افزایش یافته و هر لحظه احتمال ریزش این ساختمان نیز وجود دارد.
معاون معماری و شهرسازی شهرداری تهران هم گفته: خطر تمامی ساختمان های قدیمی پایتخت را تهدید می کند.
«پلاسکو» یادگار ۵۴ ساله تهران مدرن
ساختمان پلاسکو، در ضلع شرقی چهارراهی است که به آن استانبول میگویند؛ منطقهای که در دهههای چهل و پنجاه قلب تجارت و دیپلماسی و البته خوشگذرانی و تفریح در تهران بوده است.
خبرگزاری ایسنا نوشت: از پیچ خیابان حافظ که به سمت جمهوری میپیچید، تنها برجی که تا انتهای خیابان توی چشم میزند همین است، برج پانزده طبقه بتونی، یادگار دوران نیمهتمام نوسازی دهه چهل ایران.
ساختمان پلاسکو، در ضلع شرقی چهارراهی است که به آن استانبول میگویند؛ منطقهای که در دهههای چهل و پنجاه قلب تجارت و دیپلماسی و البته خوشگذرانی و تفریح در تهران بوده است. برج پانزده طبقهای که اولین ساختمان با اسکلت فلزی در تهران بود و دومین ساختمان بلندی که در آن آسانسور وجود داشت، با سرمایه حبیبالله القانیان (رئیس انجمن کلیمیان تهران و سرمایهدار بزرگ یهودی ایرانی) ساخته شد.
وجه تسمیه ساختمان پلاسکو این است که القانیان اصلا مالک کارخانه پلاسکو بود که از جمله مصنوعاتش ظرفهای ملامین و پلاستیک بوده است. تکمیل ساختمان از سال ۳۹ تا ۴۱ طول کشید و وقتی که سر برآورد، در تمام تهرانی که آن روزها حدود دو میلیون نفر جمعیت داشت دیده میشد.
بازار شیک و مدرنی که ۲۹ هزار متر مربع زیربنا داشت، با یک طبقه زیر زمین که حوض و صندلیهایی برای نشستن و وقتگذرانی در آنها قرار گرفته بود، جای مناسبی برای خرید کردن بود و با بقیه مغازهها و بازارهای سنتی فرق داشت؛ یکی از اولین تجربههای ایرانیها از «مرکز خرید» مدرن.