روزنامه اطلاعات: مؤسسه مطالعاتی «گالوپ» ایران را در سال ۲۰۱۷ عصبانیترین کشور جهان معرفی کرده است. طبق داده آمایی این مؤسسه، از میان ۱۴۲ کشور مطالعه شده جهان در سال ۲۰۱۷ به ترتیب ایران، عراق و سودان جنوبی عصبانیترین مردم جهان را دارند. میزان مردم عصبانی این کشورها به ترتیب ۵۰ درصد (ایران) ۴۹ درصد (عراق) و ۴۷ درصد (سودان جنوبی) است.
طی هفته گذشته در میان اخبار رسانهها، کلکسیونی از خبرهای خشونت و قتل منتشر شد. از قتل فرزند توسط پدر تا قتل شوهر توسط زن. «زن خائن دستور داد شوهرش را به قتل برسانند»، «ضامنوام، به دست رفیق بد حساب به قتل رسید»، «پسر اسیدپاشی کرد و پدرش او را کشت»، «عروس فرمان ربودن خواهرشوهر را داد». اینها تیترهای یک روزنامه در یک روز هفته گذشته است.
به عبارتی روزانه حدود ۱۶۰۰ نزاع منجر به ضرب و جرح طرح شکایت شده و در پزشکی قانونی ثبت میشود.این صرفاً یک رویه ماجراست. بسیاری از خشونتها در اقصی نقاط کشور ثبت نمیشود. علاوه بر آن بخش مهمی از خشونتهای خانگی نیز به شکایت و ثبت نمیانجامد. به این نوع خشونتها، «خشونت پنهان» گفته میشود. زنانی که در محیط اجتماع با انواعی از مزاحمتها و خشونتهای جسمی، جنسی و کلامی مواجه میشوند، بخشی دیگر از آمار خشونت را از آمار واقعی پنهان میکنند.
خشونت هزار شکل و شعبه و صورت آشکار و نهان دارد. آنان که در جایگاهشان و برای حفظ جایگاهشان، مدام بر طبل تهدید و خشونت کلامی میکوبند، بدانند که جایگاه اول عصبانیترین مردم دنیا بایسته و شایسته ما نیست… ما ملتِ با دوستان مروت و با دشمنان مدارا بودهایم. عرفا و حکمای پیشین ما اجازه ذبح یک خروس را در منزل نمیدادهاند. ادبیات ما سرشار از مضامین حلم و سلم و مدارا و مروت و انسان دوستی است. ما شایسته جایگاه سلیمترین و حلیمترین و شکیباترین مردم دنیاییم، نه عصبانیترین. به راستی ما را چه شده است؟